Anne çocuk blogları..Sende var mısın?

Balyanağın annesi sevgili arkadaşım Merve, daha fazla anne çocuk blogu ile tanışmak amacıyla güzel bir etkinlik başlattı blogunda, yazıyı paylaşıyorum. Umarım katılım gün geçtikçe artar.

Bir etkinlik başlatmak istiyorum sevgili bloggerlar,

Bu etkinliği başlatma isteğimde şuradan doğdu.

Blog hayatına önce okuyarak başladım uzun sürede okudum,sonra Sevgi'nin (Diloş'un Ayak İzleri) teşvikleri ve yardımları sayesinde bloğumu oluşturdum.İlk başlar yardım alarak gitsemde zamanla blogger'ın kolay kullanılırlığı ve yeni kumanda paneli netteki yeni uğraşım oldu.Sonrasında bloğum bir başka Sevgi (Değmesin Yağlı Boya) ile daha güzelleşti anlamlandı.Şüphesiz ki bloğumu en anlamlı hale getiren kızımla yaşadığım deneyimler anılar ve paha biçilemez anlar.

Ben kategorileştirirsek eğer "Anne-Çocuk" bloğu sınıfına daha yakınım,hayata dair herşeyi paylaşıyorum belki ama amacım kızıma ileride okuyacağı elektronik bir günlük verebilmek..

Bu sebepten yola çıkarakta,benim gibi olan daha çok anneyle tanışmak,deneyimlerimizi paylaşmak,daha deneyimli olanlardan ders almak vs gibi bir sürü yan amacım var aslında blog yazarken.

Daha önce gerek blog olarak gerekse facebook,twitter gibi ağlarda bir çok oluşum oldu ama ben sadece anne-çocuk bloğu tutan kişilerin toplandığı bir oluşuma rastlamadım.

Bu yüzden diyorum ki,anne çocuk bloğu tutan tüm dostlar bu yazımın altına link bıraksa ve çocuklarının yaşlarını yazsa,sonra ben onları alfabetik sıra ile listelesem,bu liste hepimizin bloğunun görünen bir yerinde hoş bir resim (daha sonra birlikte belirleyeceğimiz ) ve link bağlantısı ile dursa,hem istediğimiz zaman birbirimize daha kolay ulaşsak,hemde daha çok anne-çocuk bloğu ile tanışsak....


Ne dersiniz,var mısınız?

Sizde ben her telden çalarım ama esas olarak "ANNE ÇOCUK" bloğuyum diyorsanız...Buyrun not bölümüne link yazın....
Not:İsterseniz etkinliğimize diğer anne çocuk bloglarınıda davet edebilirsiniz?

İncim

Buraya yazmadığım zamanlarda bir dolu yenilik oldu hayatımızda.
Bir hevesle başladığımız yuvadan bir haftayı doldurur doldurmaz ayrılmak durumunda kaldık..
İncim başlarda çok severek gitti, hiç ağlamadığını görünce kameradan acayip mutlu oldum bende.
Ama onca ağlayan çocuğun arasında günler geçtikçe o da ağlar oldu.
Bu belki zamanla düzene girerdi ama asıl konumuz gün boyu orada verilen hiç bir şeyi yememesiydi.
Evde oyun yaparak bir şekilde başarıyorduk yedirmeyi ama orada kimsenin böyle bir çaba gösterecek zamanı yoktu.
İlk 3 gün çok mutluydu, evde de öğretmeni ve arkadaşlarından güzel güzel bahsediyordu dili döndüğünce.
Sonra 'Kızım yarın yuvaya gidicekmisin' dediğimde 'Ama bırakırsın beni' diye cevap verince içim pek buruldu.
Üçüncü günün akşamı almaya gittiğimde boynuma öyle bir sarıldı ki..
Pek keyifsiz görünüyordu ve akşamına da grip belirtileri baş gösterdi.
Seneye belki deneriz ama şimdilik askıya aldık.